بسم الله الرحمن الرحیم

می گویند: امام زمان درهفته دوبار نامه اعمال ما را نگاه می کند.چرا ما یکبار با خود فکر نمی کنیم که امام چه غمی در هنگام نگاه کردن به پرونده یمان می خورد؟
آیا دوست داریم که وقتی نام پرونده ما برده می شود امام بگوید:اگر وقت شد به این پرونده نگاه می کنم یا بگوید:این از ما نیست پرونده اش را در انباری بگذارید.؟
حال که پرونده هایمان در انباری است آیا دوست نداریم به امام نزدیک شویم تا خود ایشان بیاید و پرونده هایمان را از انباری بردارد و با دست خود خاکی که روی پرونده هایمان نقش بسته کنار بزند و اعمال ما را نظاره کند و از روی شادمانی برای مان دعا کند؟
آیا تا به حال به این موضوع که گفتم فکر کرده اید؟